tentaklulo

Mi konstante ne estas gxisdate pri filmoj. Ecx pri fantastikaj, kiuj kutime plej interesas min. ("Matricon" (Matrix) mi vidis ne pli frue ol unu jaro post la premiero, kio certe malpligrandigxis la impreson.) Mi provis laste iomete redukti nefaritajxojn (fakte substrekante la entute malfruan tendencon.)

Unue mi decidis spekti ambaux "Submondojn" (Underworld, Underworld: Evolution). La unua filmo sxajnis iel grava en la fantastika filmaro (kaj almenaux ofte menciita). Min gxi placxis. La fabelo estis stulta sed venkis la sombra atmosfero kaj bona akcio kun cxiuj bataloj. Bedaurinde la "Evolucio" (Underworld: Evolution) evidentigxis esti nur ordinara 'kontinuado' ne aldonanta verajn novajxojn.

Poste memorante pri venonta X-men 3 kaj pri bonaj opinioj rilate al X-men 2 mi spektis la duan. Parolante pri usonaj bildrakontoj mi devas konfesi, ke mi ne tre sxatis ideon de superherooj, neniam min emociigis iliaj aventuroj kaj mi malmulte sciis pri ili (nu, mi sciis kiel aspektas Wolverine, sed nieniam opiniis lin, ke aspektas simpatie). En tiu cirkonstancaro "X-men 2" pozitive min impresis. Efekta, multkolora sed sen kalsonoj sur pantalonoj kaj plej grave -- la specialaj efektoj ne mortigis filmon (kio ofte okazis entauxe). Do egzistas fabelo, ekzistas herooj, ecx interesaj. Certe influis tion la fakto, ke la prezentita universo jam longe disvolvigxis en bildrakontoj. Tamen nie cxiu scipovintus utiligi tion.

Okaze, interesas kiel evoluigxis la ideo de superheroo ek de defendantoj de homaro gxis persekutitaj aliuloj.

Mi ankaux, poste, vidis X-men (1) sed la impreso ne estis pli bona. Cxu ne auxtune eniros kinejojn la tria filmo?

(Skribante cxion mi rememorigxis pri ege bone poligita "The Incredibles", kiu tre amuzis min. Dank al gxi mi scias kial nuntempa superherooj ne portas pelerinojn ;))

Fine mi spektis du plej lastaj partoj de Harry Potter. Unue la kvaran ("Pokalo de Fajro") -- krom la sombreco enua, placxis min nur bele animita drako. Poste mi spektis la trian parton ("Malliberulo de Azkaban") kaj gxi iel pli multe placxis min, eble pro tiu konfuzo, kiu kaj kio estas 'bona' kaj kiu aux kio ne. Fine mi jam pli-malpli vidis cxiuj filmoj pri Harry Poter -- sxajnas ke al la tria estis la plej bona gxis nun -- kaj sentigxas preparita por vanontaj ;)

Nun anstataux filmoj mi legas verkojn de George R.R. Martin, la sagaon "Kanzono de glacio kaj fajro". Jam finis unuan volumon "Ludo pri tronoj" (?) (orig. A Game of Thrones).

Irek kaj Irmina iras al IJF. Kaj mi ne, pro la manko da tempo kaj mono. Manko da tempo, cxar mia diplomo ankoraux sxajnas esti tro malproksima kaj "forpermeso" nun cxe mi signifas pli da laboro poste. Manko da mono, cxar mi planas acxeti auxton.

Verdire mi neniam sxatis auxtojn kaj mi konstante ne entuziasmas pri ili. Tamen mi havas senton, ke mia estonteco bezonas tion. Krome, lau pola dirajxo, se mi jam diris A (akiris konduklicencon) mi devas diri ankaux B (ekhavi auxton).

Tamen mi bedauxras, ke ne partoprenos IJF-on.

Serĉante la plej novaj informoj pri la forkaptitoj en Nepalo mi eksciis, ke mortis Stanisław Lem — unu el plej konataj polaj verkistoj (kaj certe la plej tradukita). Mi ŝatis lin kaj estimis. En liaj verkoj (kiel "Solaris", "Nevenkebla", "Surloka inspekto", "Ciberiado"...) mi ĉiam denove malkovris saĝecon de la aŭtoro, ĝustecon de liaj observoj kaj ideoj. Nun iel triste...

Sprawdzając najnowsze wiadomości o polakach porwanych w Nepalu, dowiedziałem się, że zmarł Stanisław Lem — jeden z najbardziej znanych polskich pisarzy (a na pewno najczęściej tłumaczony). Lubiłem go i szanowałem. Czytając jego książki (jak "Solaris", "Niezwyciężony", "Wizja lokalna", "Cyberiada"...) za każdym razem na nowo odkrywałem mądrość autora, trafność jego obserwacji i pomysłów. Teraz jakoś tak smutno...

Evidente ĉiu jam scias pri la polaj turistoj forkaptitaj de maŭistaj partizanoj en Nepalo. Tion, ke inter ili estis esperantistoj, mi ekaŭdis hazarde el radio antaŭ kelkaj horoj, en laborejo. Antaŭ ol mi revenis hejmen kaj sidiĝis ĉe komputilo ili jam estis liberaj. Do ankoraŭfoje evidentiĝis, ke vojaĝoj povas esti danĝeraj. Tamen ankaŭ, ke eĉ terure sonantaj danĝeroj povas estas traviveblaj.

Restis nur rekomendi la paĝaron de la ekspedicio: www.naszawyprawa.com, kie troveblas aktuala taglibro de la vojaĝo kaj fotogalerio.

Najwyraźniej wszyscy już wiedzą o polskich turystach porwanych w Nepalu przez maoistowskich partyzantów. O tym, że byli wśród nich esperantyści usłyszałem przypadkiem z radia parę godzin temu w pracy. Zanim wróciłem do domu i usiadłem do komputera turyści byli już wolni. Po raz kolejny okazało się że, podróżowanie po świecie może być niebezpieczne. Ale też, że straszne na pozór niebezpieczeńswa są do przeżycia.

Pozostaje tylko polecić stronę wyprawy: www.naszawyprawa.com, gdzie można przeczytać uzupełniany na bieżąco dziennik oraz obejrzeć zdjęcia.

Mi ekestos terroristo. Kaj en deklaro de memmortiga detrua protesto eksplodiĝos en la dekanejo. (x_x

Mi ankoraŭ ne mortis — nur ege malbone organizas mian tempon. Iam tio vere mortos min.

Evidentigxis ke anstataux Esperanton mi devintus eklerni finnan. Tamen, se temas pri komunikaj kutimoj, restus nur demando pri alkoholo.

Mi forgesis aldoni ligilon al la oficia paĝaro de Nyócker!. Tiel ĝi aspektis.

Lastan nokton anstataŭ dormi mi pasigis en kinejo. Kvar filmoj ek de 23.00 ĝis 6.00 dum t.n. Nokta Filma Maratono. Ĉi-foje — kaj por mi unuafoje — la temo estis Nokto de Animitaj Filmoj.

Montritis:

• South Park: Bigger Longer & Uncut (nu, South Park)
• Hauru no ugoku shiro (Movanta kastelo de Howl)
• Nyócker! (? ^^; sed oni ofte tradukas — Kvartalo)
• Corpse Bride (Kadavra novedzino)

Surprize mi preskaŭ ne dormemis. Malgraŭ la ordo de filmoj en nia salono estis iom malfavora.

Soth Park-on vidis jam ĉiu (ĉiu ankaŭ jam havas propran opinion) sed vidi ĝin ankoraŭfoje evidentiĝis travivebla.

Se temas pri la dua filmo, mi ne plej ŝatas la pli infanaj verkoj de Miyazaki kaj Studio Ghibli. Nek Sen to Chihiro no kamikakushi, nek Hauru no ugoku shiro impresis min almenaŭ duone tiel, kiel Mononoke-hime. Sed la filmo estis kompreneble bela kaj agrabla. Ankoraŭfoje mi rimarkis, ke malgraŭ mi jam vidis multajn japanajn filmojn kaj legis iom pri japana kulturo, mi daŭre ofte ne komprenas multe el filmojn kaj precipe finojn. Ankaŭ ĉi-kaze: kaj antaŭa kaj tiu filmo ŝajnis iom ĥaosa, precipe ĉe finoj. (La plej ridinda estis la fino de la fadeno(?) de birdtimigilo, sed fakte tre japana).

La plej elatendata de mi estis la hungara animaciaĵo "Nyócker!". Mi decidis al la Maratono ĉefe pro ĝi. (Ek de duono da jaro mi lernas hungaran.) Kaj mi estas satisfakciita. Historio estis iom stulta pri geknaboj el malriĉa multetnika kvartalo de Budapeŝto. Mi iom timis pri la desegno kaj animacio, sed kvazaŭ la homfiguroj estis kolaĵoj (aŭ eĉ pro tio), ĉio entute ege bone funkciis. (Nu, desegnoj de virinoj estis iom tendencaj. Eble pro tio, ke duono de ili estis putinoj.) Kaj la muziko estis hungara hip-hopo. ^^

La lasta filmo iom senrevigis min, sed fakte pro tio ke ne estis genia. Se iu ankoraŭ ne aŭdis pri Corpse Bride, estas pupanimaciaĵo pri amtriangulo inkluzanta sufiĉe viglan morintoj. Burton-on ni ĉiuj jam konas, mi jam eĉ vidis lian unuan pupanimaciaĵon — Nightmare Before Christmas kaj ĝis hodiaŭ (tiom da jaroj post Beetlejuice) ni konas jam ĉion pri humura transmondo. Ankaŭ da amtriangulojn kaj muzikaj komedioj ni jam vidis centojn. (Ĉu nur al mi Victor lundanta pianon similis iun?). Eĉ en fabulo nienio estis vere nova, ĉiu movo antaŭvidebla. El ĉiu filmo plej plaĉis min komikaj gotikaj figuroj, eĉ ne de mortintoj sed de vivantaj homoj.

Do, mi finis plendi. Krom ĉio skribita, filmoj estis bonaj kaj mi eliris kontenta. Satdormi.

(Mi obstinis skribi tion ĉi-nokte, kvankam mi jam dormas sidante. Erarojn mi admirados matene.)

Rememoriĝante japanajn miensimbolojn mi ekkonis Havajajn [en] kaj fine La Unuan Miensimbolon [en]. (Fakte mi ne suspektis, ke tio komencis jam en la 1982.)